حمد باد خداوندى را که آفریدگار بندگان است و گستراننده زمین است و روان کننده آبهاست به پستیها و رویاننده گیاهان است بر بلندیها .

اولیتش را آغازى نیست و ازلیّتش را پایانى نیست . اول است بى‏هیچ زوالى ، باقى است بى‏هیچ مدتى . پیشانیها در برابر او بر خاک‏اند و لبها به ذکر وحدانیت او در جنبش .

به هنگام آفرینش ، هر چیزى را حدى معین ساخت تا خود از شباهت به آن دور ماند .

اوهام و گمانها او را به حدود و حرکات و اعضا و آلات نتوانند سنجید . در باره‏اش نتوان گفت که از چه زمانى بوده و تا چه زمانى خواهد بود . آشکار است و نتوان گفت که از چه ، نهان است و نتوان گفت که در چه . شبحى نیست که پدید آید و انحلال یابد .

در پرده‏اى نهان نیست که در چیزى محاط شده باشد . نزدیکیش به اشیا ، نه به چسبیدن به آنهاست و دوریش از اشیا ، نه به جدایى از آنهاست . نه نگریستن بندگانش بى‏آنکه پلک بر هم زنند ، از او پنهان است و نه باز گردیدن سخن بر زبانشان و نه نزدیک شدنشان به تپه خاکى و نه آنگاه که به تپه‏اى نزدیک مى‏شوند و نه آنگاه که در شبى خاموش گام برمى‏دارند و نه در شبى که ماه تابان بردمد و پس از آن خورشید نورانى سر برزند و نه طلوع و غروب پى در پى آنها و نه گردش زمانهاى

کوتاه و بلندش از آمدن شبى که مى‏آید و روزى که مى‏رود . پیشى دارد بر هر نهایت و مدت و بر هر چه احصا شود یا در شمار آید .

متعالى است از هر نسبت که توصیف کنندگانش به او دهند و او را به صفاتى چون دارنده مقدار و نهایت و ستبرى موصوف دارند . یا بگویند که در جایى مسکن گزیده یا در مکانى قرار یافته . حد و اندازه ، ویژه آفریدگان است و از صفات دیگران است . اشیا ، را از مبادى و نمونه‏هاى ازلى نیافریده و بر نمونه‏هاى ابدى خلق نکرده بلکه هر چه را که آفرید ، حدى خاص براى آن قرار دارد .

و صورتشان بخشید و صورتهایشان نیکو ساخت ، هیچ چیز را یاراى سرپیچى از فرمان او نیست و او از اطاعت آنها سودى نبرد . علم او به مردگان در گذشته چون علم او به زندگان برجاى مانده است . علم او بر آسمانهاى فرازین چون علم او به زمینهاى فرودین است .

نوشته شده در سه شنبه 89/10/21ساعت 2:52 عصر توسط علی رضا صدیقی نظرات ( ) |